Co rechiar dos meus ósos de pedra,
non escapo nin me quedo quieta.
Quixen facer o crime perfecto,
cunha corda e un espello.
Quixen ver o meu retrato
para poder poñerlle fin
a unha existencia como a miña,
tan malvada e tan baleira.
Quixen rachar comigo mesma,
saír do meu ovo de pedra,
desfrutar da miña liberdade na herba.
Eu non quería ter o peso
de ser sempre a presa,
eu non quería ser unha rocha mollada de pedra.
Quixen ver o meu reflexo,
nas miñas augas cristalinas,
quixen correr lonxe
soñando con fervenzas
e subidas.
Pero cando a miña alma
xa reclama esas terras
choca cunha barreira,
a miña cadea, a miña cela.
A miña existencia está baleira,
só hai auga nas miñas veas,
só auga e ósos de pedra.
A miñas memorias
son auga baleira,
auga estancada
nos meus ósos de pedra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario